ՌՈՒԲԵՆ ՀԱԽՎԵՐԴՅԱՆ
ՇԱՏԱԽՈՍ ԱՆՁՐԵՎԸ
Մի օր ես քեզ կտեսնեմ
Պատուհանի մոտ կանգնած,
Երբ անձրևը կթափվի
Մայթերի վրա հոգնած:
Շատախոս անձրևը,
Շատախոս անձրևը,
Երկնքից թափվում է ցած,
Նա ինձ հիշեցնում է,
Նա ինձ հիշեցնում է
Երջանիկ օրերն անցած:
Ես անձրևի ձայնը լսելիս
Հիշում եմ մեզ, իմ սիրելի՛ս,
Անձրևի տակ համբուրվելիս:
Շատախոս անձրևը,
Շատախոս անձրևը,
Երկնքից թափվում էր ցած,
Նա մեզ հետ երգում էր,
Նա մեզ հետ երգում էր՝
Երջանկությունից հարբած:
Մարդիկ՝ կեղծ ու բարեպաշտ,
Մեղավոր են անկասկած,
Որ քաղաքը լի է միշտ
Բամբասանքներով անվարձ:
Եվ մեր քնքուշ սերը
Անձրևի պես, սե՛ր իմ,
Ցեխոտ մայթերին մնաց:
Եվ մեր քնքուշ սերը,
Եվ մեր երդումները,
Ա՜խ, կեղտոտվեցին հանկարծ:
