ՌՈՒԲԵՆ ՀԱԽՎԵՐԴՅԱՆ
ԾԱՂԿԱԾ ԽՆՁՈՐԵՆԻ
Հեռացան տղերքը ու կորան հեռվում,
Ռումբերի պայթյունը սարերն է շարժում,
Կարմիր կակաչները ներկել են դաշտերը,
Ասես լեռներից մեր արյուն է հոսում:
Հեռացան տղերքը, կորան մշուշում,
Ետ գալու ճամփան էլ ոչ ոք չի հիշում,
Իսկ ձեր եղբայրները, մայրերն ու քույրերը,
Ձեր սիրելիները ձեզ են դեռ սպասում:
Իսկ դու շորորում ես, հովի հետ ճկվում,
Հովի հետ նազում ես, հովի հետ խոսում:
Դու ի՛մ խնձորենի, իմ քույրի՛կ նազելի,
Փեսացուդ՝ գարունը, ո՞ւր է, չի գալի:
Հեռացան տղերքը, կորան մշուշում,
Ետ գալու ճամփան էլ ոչ ոք չի հիշում,
Իսկ ձեր եղբայրները, մայրերն ու քույրերը,
Ձեր սիրելիները ձեզ են դեռ սպասում:
Իսկ դու շորորում ես, հովի հետ ճկվում,
Ճերմակ հարսնաքողդ քամին է տանում:
Ծաղկած խնձորենի՛, իմ քույրի՛կ նազելի,
Փեսացուդ՝ գարունը, ո՞ւր է, չի գալի:
Հեռացան տղերքը, կորան մշուշում,
Ետ գալու ճամփան էլ ոչ ոք չի հիշում,
Իսկ ձեր եղբայրները, մայրերն ու քույրերը,
Ձեր սիրելիները ձեզ են դեռ սպասում:
1994թ.
