Алеся
(И.Лученок - А.Кулешов)
Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая!
Чаму так горка, не магу я зразумець...
Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружавець.
Пайшла, ніколі ўже не вернешся, Алеся,
Бывай, смуглявая, каханая, бывай!
Стаю на ростанях былых, а з паднябесься
Самотным жаўранкам звініц і лача май.
Пайшла, пакінуўшы мне золк і уманы,
Палынный жаль смугой ахутаных дарог.
Каб я хвілінаю нанесеныя раны
Гадамі ў сэрцы заглушыць сваім не мог!
Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.
Бывай смуглявая, каханая, бывай.
Стаю на ростанях былых, а з паднябесься
Самотным жаўранкам зьвініць і плача май.
