უშენობას დავყვები ქარდაქარ,დაგეძებ,ვერ გპოულობ სადა ხარ,
თვითონ ქარიც ვერ ხვდება სად არის შენი ბინა და თავშესფარი.
ასე რამ დაგაღონა,დაგღალა? ნეტავ რად მემალები?
მალე გაწვიმდება და ატირდება ზეცა შენი ცრემლიანი თვალებით,
მენატრები,მაგონდები-გელოდები!
მის
მე ამ ღამეს დიდ ხანს ველოდი,ძველ სიმღერებს შენ გიმღეროდი,
შენგან დატოვებულ სიზმრებს ვეფერებოდი.
ჩვენი გაცნობის საღამოა და დღეს ცრემლებიც ამაოა,
ამას გიმღერი ნახე და ახლა შენი დროა..
ვხვდები,რომ ამაოდ ვიტყუებ თავს,როდესაც ვცდილობ შენს დავიწყებას,
წახვედი,დატოვე მოგონება და სხვა,რომ ვერავინ,ვერასდროს გამიგებს სხვა.
სხვა ვერავინ ვერასდროს მიხვდებოდა ამ სიმღერას შენს მეტი,
მაშინ მოვკვდე როცა დავივიწყო შენგან ნაჩუქარი სიტყვები!
მენატრები,მაგონდები-გელოდები!
