Մարդիկ կարոտ են մնացել բնականին,
Կարոտ հասարակին, մինիմալին։
Խոսում են նույն լեզվով, լեզու չեն գտնում,
Հոգիդ սեռ չունի, բայց հոգիդ չեն փնտրում:
Ինձ պետքա քո արվեստը՝
Էն ինչ երկարատև ա,
Գրկի իմ տաք մյուզիքը՝ սերս երկարաթև ա:
Պիտի քանդվես,
Մի քիչ ցավա,
Չհանդարտվես, որ խելագարվես:
Քաղաքին սերն ա պակասում,
Որ նորից ապրենք,
Բայց ինձնից գողանալով գուցե
Դու քեզ գտնես։
Ամեն ինչն է անցողիկ,
Բայց չի փրկի գինին,
Բայց քեզնից հեռանալով գուցե
Ես ինձ սիրեմ:
Իմ գլխացավ, ինձ ցավազրկող,
Մեկին տողերը քո բույրով,
Մեկին՝ մարմին գրկող:
Իմ չապրած կարոտ,
ցավերից դուրեկանը:
Իմ կրոնը սերն ա, մահն էլ սիրեկանս:
Արի խոսենք սիրո մասին,
Չմոռանանք, որ առանձին բառը
Գրվումա միասին:
Մարմինն ունի հիշողություն,
Քանի դեռ կաս,
Էկել ես, որ մնաս, որ չգնաս:
Չգնաս:
Բա՜ց թող.
Կարոտն է ինձ ներսից քանդում,
Բայց մենք տանջվում ենք սիրելով:
