Πώς να ξέρει κανείς πού το πας,
που ήρθες και ξαφνικά μ’ αγαπάς,
βλέμμα κάτω και δίχως μιλιά,
ν’ αναστήσεις ξανά τα παλιά.
Μα, εγώ που δε σε γέλασα,
αν ήξερες τι πέρασα,
δεν το βρίσκεις, λοιπόν, λογικό,
που δε θέλω να πάθω κακό;
Αυτό το κάτι στη ζωή που ήθελα, για μένα να `σαι,
το βρήκες λίγο, ένα πρωί και έφυγες, μονάχη να `σαι,
τώρα με σκέφτηκες, αλλά την έκλεισα αυτή την σελίδα,
γιατί όσοι πάνε για πολλά, βλέπεις, χάνουν και τα λίγα.
Δεν υπήρξε αγάπη ποτέ
σαν κι εσένα, σου το `λεγα, και
πάντα κοίταζες κάπου αλλού,
πάντα μ’ έβλεπες αφ’ υψηλού.
Με τι καρδιά τώρα γυρνάς
κι απλά, συγγνώμη μου ζητάς,
έχω αλλάξει κι εγώ κλειδαριά,
δεν περνάν τα παλιά σου κλειδιά.
Αυτό το κάτι στη ζωή που ήθελα, για μένα να `σαι,
το βρήκες λίγο, ένα πρωί και έφυγες, μονάχη να `σαι,
τώρα με σκέφτηκες, αλλά την έκλεισα αυτή την σελίδα,
γιατί όσοι πάνε για πολλά, βλέπεις, χάνουν και τα λίγα.
