Այսօր ես իմ յարին տեսա,թուխ մազերը
օլորած էր
Բարև տվի, բարև չառա, գուցե ինձնից
վրդովված էր,
Նայի դեմքին՝ կարմիր խնձոր, լուսնի նման
բոլորած էր,
Սիրտը՝ ելած, աչքերը՝ թաց, անձրևի պես
վարարած էր,
Կայծակ դառած, խփեց անցավ, գուցե ինձնից
խռոված էր:
Ասի՝ էդպես սիրտդ տխուր, ուր ես գնում,
բոյիդ մեռնեմ,
Կա՛նգ առ սիրտս թեթևանա, զուր ես գնում,սոյիդ մեռնեմ,
Ականջ արա, բան եմ ասում, լուռ ես գնում,
նարիդ մեռնեմ,
Չէ որ դու իմ, ազիզ յարն ես,զուր ես գնում,
նարիդ մեռնեմ,
Ասի նստենք, զրույց անենք, սիրտդ ինչու շատ տխրած էր։
Մեր ժողովուրդ, անցավ գնաց, աղաչեցի՝ ետ
չդառավ,
Ուր որ գնաց, հետևեցի, մինչև աստղ ու լուսին ելավ,
Գնաց-գնաց ու ման եկավ, սիրտս հանեց հետը տարավ,
Ասավ. - «Շահեն, էդ քո երգը, սրտիս դեղ ու դարման չարավ»,
Նոր հասկացա, որ իմ յարը իմ արվեստից
խռոված էր...
