Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына;
Паміж сваі і ужакоў яна нам ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкі-сны, вясеннія праталіны
І лесу шэлест верасны, і ў полі дуб апалены.
Аб ёй мне будзіць успамін на ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын, што лёг ля вёсак покатам.
Аб ёй мне баюць казкі-сны, вясеннія праталіны
І шэлест лесу верасны, і ў полі дуб апалены.
І тое нуднае ягнят бляянне-зоў на пасьбішчы,
І крык вароніных грамад на могілкавым кладбішчы.
Жыве з ёй дум маіх сям'я
І сніць з ёй сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая ўсяго старонкай роднаю.
Жыве з ёй дум маіх сям'я
І сніць з ёй сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая ўсяго старонкай роднаю.
